خاکستری ها | خرداد ۱۳۸۹

اینجا کابل است

اولین گرد و خاکهای که نشست شهر را دیدم غوطه ور در گرد و غبار و از هر سویی خلقی روان و در هر گوشه مردمی سرگردان و این شرح حال کابل است .

کابل شهری با معیارهای کوتاه و بلند ٬ به کوتاهی خیابانهای شلوغ و پر ترافیک اش و به بلندی جامعه به شدت سرمایه زده اش

و من در دل این شهر مردمانی را می بینم که آجر به آجر می سازند و مردمانی که فقط تخریب می کنند . با این همه کابل شهر زندگی است و زندگی دقیقا به کثیفی پیاده روهایش در حرکت است.

و با این همه من این شهر را دوست دارم

+ نوشته شده در دوشنبه هفدهم خرداد ۱۳۸۹ ساعت 19:36 توسط علی احمد ابراهیمی |

اول : اینکه چرا میخواهم روزانه هایم را بنویسم و اینکه چرا بعد از باز کردن چندین و چند وبلاگ اینجا را باز کرده ام . راستش خودم هم نمی دانم . شاید برای این است که می دانم نویسنده خوبی نیستم و می خواهم بد نوشتن ام را از این طریق جبران کنم.
دوم : من افغانستانی ام و یک هزاره ، عاشق سرزمین ام هستم و عاشق کوههای پر برف و سر به فلک کشیده زادگاهم که یادش رفته برایم مادری کند . اما این دلیل نمی شود کودک ناخلفی باشم.
سوم: مهاجر بودم و آوارگی را نه به بی خانمانی بلکه با رنجهای بی سرزمینی بودن کشیده ام . به چیزهایی که تو را همیشه از جامعه ای که در آن هستی و مردمی که می شناسی شان جدا می کند.
چهارم : قبلا دوست داشتم آدمی مهمی باشم ولی حالا به این فکر می کنم که بین مهم بودم و انسان بودم دومی را انتخاب کنم.
پنجم : عاشق چای و فلسفه و شعر ام و بدون اولی نمی توانم زندگی کنم.
ششم : من علی احمد ابراهیمی ام

نوشته‌های پیشین

BLOGFA.COM